قصیده ای از بهار(ملک الشعرا)در باب مسجدسلیمان

 

مسجدسلیمان 

چشمه آبی است خرد،اندر نشیب آن دره      کاندر آن مسکن،فقیری چند عریان،کرده اند 

نام آن چشمه نهادستند پس چشمه علی      نیز مسجد را لقب مسجدسلیمان کرده اند

راست گفتی گستریده فرشی از دیبای سبز     ون در آن تصویرها از لعل و مرجان کرده اند

سبزوادی ها گرفته گرد هامونی فراخ               کش مرصع یکسر از گلهای الوان کرده اند

کوه را گفتی زفرش سبزه مطرف بسته اند       دشت را گفتی به برگ لاله پنهان کرده اند

یادم آمد کاندر این آباد ویران مرمرا                    انگلیسان با رفیقی چند،مهمان کرده اند

شرکت نفت بریتانی و ایران است این            کز هنرمندی جهان را مات و حیران کرده اند

آب را با آتش از کارون به بالا برده اند                     نفت را با لوله سر گرد بیابان کرده اند

این شگفتی بین گه از همخوابه قیر سیاه             چون مجزا نفت و بنزین فروزان کرده اند

نار اگر شد گلستان بر پور آزر دور نیست         بین که خارستان نفتون را گلستان کرده اند

انتظاماتی که در آن خطه دیدم،ای عجب           سالها خلق آرزویش را به تهران کرده اند